غزل

روبینہ ابڙو

مُون ۾ مُندَ لَٿي هُئي راتِ انڌاريءَ ۾.

سَھسين گُل ٽڙي پيا منهنجي ٽاريءَ ۾.

سو ئي منهنجي دل جي پاڙ اُکوڙي پيو،
جنهن لئہ پنهنجو پاڻُ ڦُٽايو ٻاريءَ ۾.

آرائينءَ جي ساروڻين تي سوچيندي،
مالهڻ جا سَڀُ گُل سُڪي ويا کاريءَ ۾.

جوتِ اکين ۾ جَرڪِي جُگنو جاڳي پيا،
ٻارن چنڊُ ڏٺو ٿي راتِ تغاريءَ ۾.

عشق جو سارو تاڪِيو تي ويو بي ڪارج،
تنهنجي بي ڌيانيءَ جي هڪڙي گهاريءَ ۾.

ڪاڳر جي ڪشتيءَ ۾ هڪڙو ماڻهو هو،
درياھ بُوند بُوند ٿي برسيو ناريءَ ۾.

جنهن جي هٿ مان هَريالي ٿي روزُ ڦُٽي،

ڪيڏا قُدرت ٻِجَ ڇَٽي وئي هاريءَ ۾.